ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ผมอายุครบ 50 ปี ซึ่งตรงกับวันที่ 22พฤษภาคม 2539 ผมตัดสินใจบอกเลขาฯของผมว่า ผมจะไม่กลับไปที่ทำงานอีกต่อไปแล้ว ภาระความผิดชอบงานทั้งหมดผมขอมอบให้กับพนักงานอาวุโสที่มีประสพการณ์ดำเนินการต่อแทนผม ถึงฟังดูจะเป็นเรื่องยาก แต่ผมตั้งใจแล้วและจะไม่กลับไปอีกแน่นอน
ในปี พ.ศ. 2540 ผมเริ่มต้นงานใหม่อีกครั้งในตำแหน่งที่ปรึกษาในเครือของกลุ่มนิตยสารช่วยเหลือสังคมเกี่ยวกับผู้ด้อยโอกาสและความไม่เท่าเทียมกันของสังคม ผมใช้เวลาศึกษางานด้วยการพบปะผู้คนและเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆทั่วโลก ซึ่งผลที่ได้ออกมาเป็นที่น่าพอใจอย่างมากในแอฟริกา และส่วนอื่นๆอีกมากมาย
ในปีพ.ศ. 2541 ผมเริ่มเขียนหนังสือและได้รับการยอมรับจากสมาคมนักเขียนแห่งเยอรมนี และชื่อของผมก็อยู่ในฐานะนักเขียนในหอสมุดแห่งชาติ
เมื่อต้นปีพ.ศ. 2553 ผมเดินทางจากประเทศสวิสเซอร์แลนด์มายังประเทศไทย โดยเลือกที่จะมาอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ผมเดินทางท่องเที่ยวและพบปะผู้คนไปยังประเทศรอบข้างอย่างเช่น ลาว พม่า เวียดนาม และกัมพูชา ผมรักประเทศไทย และอาหารรสเผ็ดของไทย
ผมเริ่มต้นเขียนหนังสือเล่มที่ 4 ชื่อเรื่อง “จุดจบของเรื่องต้องห้าม” ซึ่งในเรื่องนี้ผมทำงานอย่างหนักเกี่ยวกับ “กระเทย” โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทย ด้วยจำนวนมากกว่า 600,000 คน ในระหว่างการวิจัย ผมสังเกตได้ว่ามีกลุ่มหนึ่งถูกเรียกว่า “เลดี้บอย” ซึ่งยังไม่เป็นที่ยอมรับจากสังคม และด้วยความที่ไม่เป็นที่ยอมรับและยังมีความเข้าใจผิดทำให้กลุ่มคนเหล่านี้ถูกแบ่งแยกออกจากสังคม ทุกวันนี้ผมเองก็ยังไม่เข้าใจและก็ยังคงไม่มีใครเข้าใจได้ดีมากไปกว่าผมต่อกลุ่มคนที่มีความพิเศษเหล่านี้ แม้กระทั่งมารดาของ "กระเทย" เองยังสามารถเข้าใจเพียงด้านความเป็นหญิงเท่านั้น ในขณะที่ด้านความเป็นชายยังเป็นเรื่องที่กว้างเกินไปที่จะเข้าใจในตัวตนของกระเทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น